Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 01.djvu/322

 — Czekam na rewersy! — mówiła Ewa dźwięcznym głosem. Jednocześnie wydobyła pieniądze i zwitek ich pokazała Barnawskiej.
 — Fiu-fiu! ostro idzie, — mruknęła stara.
 — Czy dostanę rewersy? — mówiła Ewa głosem rozszalałym, który w sobie z całej mocy powstrzymywała.
 — Ciekawam, czy też ojczulek i mamusia wiedzą o tych nowych źródłach dochodu?
 — Wiem o nich ja i mój narzeczony, Łukasz Niepołomski, który przyjechał do kraju i będzie mię bronił od zniewag! — szeptała Ewa w natchnieniu, w górnym nastroju, z oczyma wzniesionemi w niebo. Łzy toczyły się po jej policzkach. Wierzyła całą duszą w kłamstwo, które z radością wygłaszała.
 Barnawska mlasnęła ustami. Zaraz też wydobyła z zamczystej szuflady swój gruby, skórzany portfel i, założywszy kopalne okulary, poczęła szukać w nim i przewracać gorliwie.
 — Kiedyż to Niepołomski powrócił? — spytał Horst zachrypniętym głosem.
 — W tych dniach.
 — Widać teraz jeździ z ambasadorami...
 — Przez swego przyjaciela, hrabiego Szczerbica, przysłał mi te pieniądze, żeby mię nareszcie wykupić z niewoli lichwiarskiej, żeby mego biednego ojca uwolnić ze szponów łotrowskich. Żona Łukasza już się zgodziła na rozwód.
 — Co pani takiego opowiada? — zaśmiał się szyderczo.
 — Niech pan do niej pójdzie i zapyta w mojem imieniu, czy to nie prawda.