Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 01.djvu/344

spokojna o siebie, choć nie chciała go widywać. Ale teraz... on jedzie?
 — Pan do kraju?
 — Do kraju... — mówił cicho, patrząc jej w oczy.
 — Oczywiście...
 — Pani tu myśli zostać, czy wrócić?
 Coś jakby łzy zamigotały w jego wpatrzonych oczach.
 — Ja... widzi pan... Cóż tam ja! Pan przecie wie. Pan jeden jedyny wie wszystko...
 Rozpacz przetrąciła jej twarz. Stała, jak spoliczkowana. Spłoszona ręka poprawiła włosy, wymykające się z pod kapelusza. Szczerbic milczał. Patrzył, nie odrywając oczu, myśląc głęboko. Ciche westchnienie odemknęło jego wargi. Zaczął mówić:
 — Może Niepołomski jest w kraju. Przecież powinien pani szukać, — prawda? Czy pani jest tego pewna, czy pani?...
 — Czego pewna? Czego?
 — Czy pani jest pewna, że on będzie szukał? Ja nie chcę powiedzieć o nim nic złego, — przysięgam pani! — ale sam nie wiem. Mówię tylko o istocie rzeczy. Czy pani jest pewna?
 — Widzi pan... Widzi pan... Tego już nie wiem.
 — Nieszczęsne, najbiedniejsze!... — szeptał w szale, zbliżając się ku niej, jakby ją ramionami chciał zasłonić od świata.
 — Czego pan chce?
 — Ja nic przecie — nic a nic! Tak sobie oto mówię.
 — Więc po cóż to mówić? Nie wszystko można