Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 01.djvu/361

dokładne zrozumienie mowy bombiarza, który sobie w łeb strzela.
 — Chciał strzelić...
 — Strzela sobie w łeb tylko ten, kto tego mógł chcieć.
 — Zakazuje się panu chcieć tego!
 — Mógłby mi tego zakazać tylko ten, ktoby mi był poprzednio dał siłę, żebym chciał...
 — Ja w imieniu tej właśnie władzy!
 — Musiałaby pani przebyć poprzednio wszystkie siedm sfer O-Sir-Is’a — mądrość, miłość, sprawiedliwość, piękność, wspaniałość, wiedzę, nieśmiertelność — i zejść dopiero do tej spelunki. A pani nosi pantofle?
 — Cóż to za pytanie?
 — Chciałbym wiedzieć, czy pod jednym z nich siedzi — mąż?
 — Noszę pantofle, nawet w dniu dzisiejszym mokre i podarte, ale męża... niestety...
 — To może pani zechce zostać moją żoną, żebym mógł zająć wakującą posadę.
 — Ależ naturalnie! Tylko musi się pan jeszcze odegrać.
 — Nie, już nie! Już mi teraz nie potrzeba. Zresztą — najniższa stawka pięć franciszków, a ja nie mam nawet na zapłacenie za kieliszek wina, który tu przed swą śmiercią wypiłem.
 — Pożyczę panu trzy tysiące franków. Ale pan powie, dlaczego to już panu nie są pieniądze potrzebne?
 — Od czasu, kiedy w Polsce idee zostały wydeptane obcasami proboszczów, szlachciców, fabrykan-