Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 01.djvu/362

tów i szanownych panów dziennikarzy, kiedy, uważa pani, rozmnożyły się tam »stany posiadania«, nie miałem innego wyjścia, tylko zdobyć pieniądze i tworzyć »stan posiadania« dla wydeptanych idei — zapomocą... pieniędzy. Słyszała pani kiedy podobne chryje? Tymczasem — wygrałem — przegrałem — dwadzieścia centimów. Trzy tysiące franków? A jeżeli przegram i to?
 — Ha! Wówczas...
 — Widzi pani, — po raz drugi kłaść w retortę te wszystkie czynniki, z których się wyprodukowuje odczynnik woli...
 — Wówczas pożyczę panu jeszcze jeden biały tysiąc.
 — Czy pani dziś wygrała?
 — Ja... dziś? A tak.
 — Skąd pani do mnie przyszła?
 — Któż to wie?
 — Należałoby przypuścić, że pani jest posłem z kraju Agni, z ziemi intelektu tworzącego, z okręgów ducha czystości...
 — Chodźmy, panie literacie!
 — Ale pani będzie przy mnie, gdy zacznę grać?
 — Będę.
 — Nie odejdzie Agni na krok, na krok?
 — Na krok!
 — Idźmy.
 — Muszę jeszcze oczyścić swe suknie i poprawić włosy. Niech pan mi od tego kelnera przyniesie, z łaski swej, miotełkę, bo ja go się grubo lękam.
 Jaśniach znikł w zagłębieniu sali. Po chwili wrócił w towarzystwie pomarszczonej wiedźmy, ohydnej