Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 01.djvu/366

 — Ach, co to mnie obchodzi! Chodźmy już stąd!
 — Chodźmy, chodźmy...
 Ewa ani się spostrzegła, kiedy się znalazła, w przedziale wagonu, zdążającego do Nicei. Jaśniach siedział naprzeciw niej. Był spokojny. Milczał uparcie. Głowa jego chwiała się i drgała, zależnie od skoków pociągu. W pewnej chwili nachylił się i zapytał:
 — Proszę pani, — do kogo właściwie należą owe wygrane pieniądze?
 — Do pana. Odda mi pan trzy tysiące, — z potrąceniem za wino i bilet w windzie.
 — No nie. Takim znowu łapserdakiem nie jestem
 — Ja nie potrzebuję tych pieniędzy.
 — A gdzie pani właściwie mieszka?
 — Hotel Suisse.
 — I długo tu pani myśli zabawić?
 — Nie wiem. To nie zależy ode mnie.
 — Bo widzi pani...
 — Cóż tam nowego?
 — Widzi pani, — byłem już raz na Korsyce. — Gdyby się tak pani zgodziła...
 — Pojechać tam razem z panem?
 — Razem ze mną. Jabym tam pani opowiedział.
 — I tu można bardzo wiele opowiedzieć. — Nikt nie przeszkadza.
 — Nie, tu podle. Stamtąd, — do kraju?
 — Cóż pana tak ciągnie do kraju?
 — Widzi pani...
 — To niech pan sobie wraca.
 — Teraz jeszcze nie mogę. Jeszcze śmierć mam w kosteczkach. Szpik w kościach zmarzł. Muszę odtajać.