Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 01.djvu/68

 — Tak.
 — Dlaczego?
 — Jest podła, głupia, przewrotna, do gruntu zła.
 — Dlaczegóż się pan z nią ożenił?
 — Nie wiem, dlaczego. Omyliłem się.
 — Czyż można się aż tak omylić?
 — Można. I jak jeszcze!
 — Ale ją pan poprzednio kochał?
 — Dzisiaj już tego nie pamiętam, jeśli nawet tak było. Późniejsze z nią rozkosze zabiły we mnie pamięć wszystkiego. Czasami zdaje mi się, że od samego urodzenia miałem tę jędzę przykutą do ręki.
 — Czyliż to można tak nienawidzieć drugiego człowieka?
 — A cóż z nim robić, jeśli jest taki, jak moja miła żoneczka? Mamże ją kochać? Jakim sposobem? Gdyby pani znała te sprawy... Ale pani ich znać nie może i nie powinna.
 — Dlaczegóż to ja nie? — spytała naiwnie.
 — Bo... nie. Pani nie powinna nic o tem wiedzieć!
 — Proszę pana... a jeśli się pan uprzedza, jeżeli się pan kieruje nienawiścią i tylko nienawiścią?
 — Nie przeczę, wcale, że mnóstwo spraw muszę oceniać przesadnie i wręcz źle... Ale cóż stąd? Nie jestem martwem drewnem. Nienawidzę — i to mi sprawia ulgę. Inaczej mógłbym dojść do obłędu lub samobójstwa. Opowiem pani tylko parę szczegółów, które dadzą miarę całości. Była z urodzenia wyznania protestanckiego. Dla uniknięcia kłopotów ze spowiedziami przed ślubem, braliśmy go w kościele luterańskim. Obecnie, kiedy zapragnąłem dostać rozwód, przeko-