Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 01.djvu/69

nałem się, że moja żonka przeszła na katolicyzm dla zniszczenia łatwości rozwodu. O rozwodzie decyduje teraz konsystorz katolicki, gdyż obydwoje teraz jesteśmy katolikami. Zrujnowałem się doszczętnie. Po ojcu, budowniczym na prowicyi, odziedziczyłem pewien kapitał. Dziś już jestem bez grosza, a sprawa nie posunęła się naprzód ani o krok. Poświęciłem się był pracy naukowej, zagranicą prowadziłem studya systematyczne, byłem na drodze do sławy. Teraz jestem rozbitek, zero...
 — Proszę pana, a gdyby tak...
 — Gdyby co?
 — Gdyby zapomnieć! Przestać prowadzić ów proces...
 — No, to mi się któregokolwiek dnia sprowadzi do mieszkania!
 — No, więc to trudno! Przebaczyć, wszystko z serca odpuścić!
 Spojrzała na rozmówcę i aż drgnęła. Twarz jego była oświetlona przez potworny uśmiech. Rzekł krótko głosem chrapliwym.
 — No, to wolę śmierć.
 — Jakże pan teraz inny!
 — Jakto inny!
 — Zupełnie inny.
 — Nie mówmy już o tem, proszę pani. Dość mam familijnego szczęścia po całych dniach...
 Zatrzymał się przez chwilę, przygryzł wargi. Twarz jego złagodniała. Rzekł cicho:
 — Pani często tu bywa na przechadzce?
 Nic nie odrzekła. Siedziała ze spuszczoną głową i wyrazem głębokiego rozczarowania na zmartwiałej twarzy.