Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 01.djvu/96

najsłabsze nawet wyobrażenie o historyach tak amarantowych, jak o tem, co to jest, naprzykład, mędrzec?
 — Mędrzec — jest to człowiek szczęśliwy. Z zastrzeżeniem: w tej chwili. Paradoks głosi: sapientem solum felicem esse.
 — Po łacinie? Uciekam do domu!
 — Niech pani jeszcze nie odchodzi. Przecież jeszcze niczegośmy się nie dowiedzieli... Ja przynajmniej nie wiem nawet tego, jak pani na imię.
 — A pocóż to znowu może być panu potrzebne?
 — Do rozmyślań i spekulacyi naukowych — łacińskich, hebrajsko-amarantowych.
 — E, — wie pan co, — nie powiem, jak mi na imię. Po co, na co to panu? Z jakiej racyi? Jeszcze pan komu obcemu powtórzy, narobi pan plotek...
 — O tem imieniu?
 — A o tem imieniu.
 — Nikomu nie powiem! Sam będę to imię miał w sobie, jak woda ma czasami w największej swej głębokości słońce ze szczytu nieba.
 — Och, jakie zawikłane porównanie!
 — Wie pani, jest jedna taka woda na świecie...
 — Nic nie chcę wiedzieć o żadnej wodzie na świecie!
 — Niech pani zechce usiąść na tej ławce i posłuchać. To jest bardzo interesujące. Proszę powiedzieć mi imię swoje.
 — A przecie pan słyszał wczoraj, jak Horścik bełkotał z »ciocią« Barnawską.
 — Nie słyszałem... A on mówił naprawdę?
 — Mówił.