Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 02.djvu/110

dziecko, kochali ze sobą... Już ode mnie, — skomlą! żałośliwie, — ptaszeczku, nie ucieczesz, już mi się nie wyślizgniesz, jużeś ty, cudo, moje...
 Dławiąc się, ostatnim tchem wykrztusiła:
 — Puść!
 — Dasz się?
 — Puść!
 Rozgiął nieco i rozwarł palce.
 — Ktoś ty jest? — łkała.
 — Na cóż ci to wiedzieć, kto ja... Jestem twój pan i basta. Słyszysz? Tak będziesz mówiła jutro rano w hotelu i wszędzie w drodze, że jestem twój mąż. Słyszysz?
 — Słyszę.
 — Razem pojedziemy?
 — Razem..
 — No, widzisz. Popatrz że się na mnie! Brakuje mi to czego? Czegóż ty się, dziecko, tak męczysz? Pobawimy się tutaj, a jutro we świat! Ile masz pieniędzy?
 — Dwadzieścia dwa tysiące franków... — stękała w obłąkaniu.
 — No, i to dobre. A kwit na rzeczy, coś je wysłała do Wiednia, gdzież jest, w tym saczku?
 — Tak.
 — No, to i dobrze.
 Schwyciwszy chwilę właściwą, kiedy na mgnienie oka odjął z jej gardzieli ręce, skoczyła piorunowym ruchem w bok, wydarła się i do drzwi z krzykiem...
 W tej samej chwili porwał ją, zwinął w swych stalowych dłoniach, zdławił i bezsilną położył na łóżku.
 Straciła przytomność. Gdy się ocknęła, była już