Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 02.djvu/120

zrobił... Straszny to drań, ale on jeden jedyny. Cóż kiedy teraz goły, jak bizun amerykański. Trzaby zebrać pieniądze szybko, oj szybko! Z Wiedna na Tryest, na morze Czerwone, na Celebes, na Sumatrę... Są tam.
 — Tak, są. Jest, wyspa Nowa Zelandya... — szepnęła, uśmiechając się czarownie.
 — To nie po drodze, to daleko...
 — Tak, to daleko.
 — Do Wiednia! Trzeba jechać!
 — Jakże ty myślisz zdobywać te pieniądze?
 — Jak zdobywać.
 — Giełda, co?
 — A ta... Saha — giełda... Czy ten Szczerbic ma pieniądze? — spytał niespodzianie.
 — Skądże ci to do głowy przyszło?...
 — No, tak, ciekawość. Gra on w karty?
 — Zdaje się, że gra.
 — A nie widziałaś, żeby tak dużo przegrywał, wygrywał?
 — Nie myślę, żeby on grywał z byle kanalią w karty. W ruletę to grywał.
 — Co, ruleta! Ruleta — to dla mopsików strzyżonych i kózek angorskich, żeby się czemś wzruszały. A ty mówisz dobrze po francusku?
 — Cóż za skoki myślowe! Mówię po francusku.
 — A po angielsku?
 — Nie umiem ani słowa.
 — A możebyś się tak nauczyła?
 — Od razu, w parę dni, co?
 — Bo ja, uważasz, porzebuję. To, że mówisz dobrze po francusku, uwolni mię od łajdaka.