Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 02.djvu/142

 — Panie hrabio, — mówił Pochroń, — musimy naradzić się i zdecydować, co robimy dalej. Toż to miesiące, miesiące upłynęły! Trzeba jechać nareszcie. Kiedyż my pojedziemy?
 — Radź pan... — mruknął Płaza.
 — Wiemy wszyscy, że z takim kapitałem, jaki mamy w ręku, niema wcale o czem myśleć.
 — Nie myśl pan... — mruknął tamten.
 — Więc co?
 — Ależ to nie jest odpowiedź!
 — Ja nie mam pieniędzy.
 Obadwaj patrzyli sobie w oczy. Pochroń zwiesił głowę. Po chwili znowu ją podniósł i wlepił oczy w twarz Płazy.
 — Bandl? — spytał ostatni.
 — Niema żadnego, żadnego sposobu! Bandl co tylko mógł...
 — Ja wyjadę sam... — rzekł zimno Płaza-Spławski.
 — I co pan poradzisz bez pieniędzy?
 — To moja rzecz. To się okaże. Nie mogę czekać, aż wam z nieba spadnie milion.
 — Ostatnia nadzieja, ostatnia myśl, to jest ten Szczerbic.
 — Szczerbic?! — zawołała Ewa, szczerze zdumiona.
 — No, oczywiście. Gdyby go się wciągnęło do interesu... Przecie pisał do ciebie, że gotówby sprzedać wszystko w Europie i jechać do Ameryki. Właśnie i my mamy tę samą myśl. Niechby sprzedał wszystko i wstąpił do naszego interesu. Moglibyśmy zrobić miliony!