Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 02.djvu/148

 — Mam już was dosyć! Wy mnie drażnicie!
 — Nie krzycz, bo tu za ścianą ludzie mieszkają, a ściany cienkie... — szepnął Pochroń, ściskając ją za rękę powyżej łokcia.
 Dawno już nie widziała w jego twarzy takiego wyrazu. Obmierzły strach obleciał ją znowu, strach znieczulający, jak chloroform.
 — Czy pani napisze do Szczerbica? — spytał Płaza krótko.
 — Nie napiszę! — odrzekła w szaleństwie oporu.
 — Trzeba koniecznie... — szepnął cicho, — nie może być inaczej.
 Wstał zwolna, wydobył ze swej komody papier listowy, widocznie przygotowany, — arkusik angielski, nasycony zapachem perfum koniczyny, kopertę, markę, — przysunął pióro i atrament.
 — Proszę napisać. My przeczytamy, i jeśli będzie dobrze, wyślemy.
 — To wy macie chętkę przeczytać to, co napiszę do niego?
 — Tak, my to przeczytamy. To dla nas nie list miłosny, lecz sprawa finansowa... — rzekł Pochroń, zamykając drzwi na klucz.
 — Drzwi zamykasz, ty finansisto? — zaśmiała się dziko.
 — Zamykam, dzieciątko moje.
 — To dla nastraszenia mnie? Zamykaj drzwi, łotrze, włóczący się po świecie! Myślisz, że się przerażę i spełnię, co mi każesz?
 Płaza-Spławski odsunął się pod okno, oparł plecami o róg szafy, — i skinął na Pochronia. Ten mo-