Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 02.djvu/166

Jeżeli zechcesz, jeżeli każesz, założę w stanie Dakota wielką fermę przemysłową, jedno z dziwowisk i monstrów życia nowoczesnego. Zrobimy szybko olbrzymi majątek. Dawno to postanowiłem. Tu cię w Europie nie mogę pojąć za żonę, lecz tam... Tam będziemy żyć, jak wolni ludzie, — nie! — jak królewska para, bo tylko w Ameryce są jeszcze królowie...
 — Dobrze, dobrze... Ale czy ty wiesz, marzycielu, że ja mam narzeczonego?
 Szczerbic siedział w tej samej pozie, bez ruchu, jakby nie słyszał, co rzekła. Po chwili spytał:
 — Narzeczonego? Któż to ma być? Kto to taki? — Brunecik, młody, ładny. O, ładniejszy od
 ciebie?
 — I kochasz go?
 — No, tak.
 — A mówiłaś, że mnie kochasz?
 — I ciebie kocham.
 — A on, powiedz, całował cię?
 — Tak.
 — A on, powiedz-że posiadał cię?
 — Tak.
 — Więc nie dotrzymałaś tego słowa, cośmy w Paryżu?...
 — Nie dotrzymałam.
 Załamał ręce, nagle się zachłysnął i, jak dziecko, lękające się tyrańskich razów, pytał jeszcze:
 — Cóż teraz ze mną będzie?
 Blady uśmieszek i obojętne słowo:
 — Wkrótce będzie nasz ślub.
 — »Nasz ślub!«