Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 02.djvu/19

wieje, zniknie. Bo te myśli są najtrudniejsze. Znikają, jak cudne sny.
 — A to i panu zdarza się mieć takie myśli? — spytała, żeby tylko co powiedzieć.
 — Drwi sobie pani ze mnie. A jednak tak jest, niestety! Czasem przeszywają mię te myśli nieznośne. Zwykle w takich razach nie mogę pisać.
 — Dlaczego?
 — Bo leżę, jak kłoda, albo jestem zabity na duszy i wszystko mi jedno. Jest »taka« myśl, ale cóż z tego, że jest? Pocóż ona i na co komu się przyda? Niech przepada wraz ze mną!
 Ewa zamilkła. Ponieważ nie patrzał na nią, więc poziewała w sekrecie. Po znacznym odstępie milczenia rzekła:
 — Jeżeli pana osaczy kiedy owa niezwykłość myślenia, a nie zechce się panu pisać, proszę mi zwierzyć ustnie owe myśli. Niech je pan podyktuje. Piszę bez błędów ortograficznych.
 — Che-che!
 — Naprawdę — bez błędów! Takie myśli poety Jaśniacha-Bandosa mogą nawet mieć księgarską wartość.
 — Powiedzą księgarze, że podrobione ad hoc przez socyałów, tembardziej, że autograf nie jego.
 — Z treści poznają lwie pazury.
 — Prędzej strzępy lwiego ogona. Ale niech tam! Jeszcze trochę rozjuszę dziennikarzy i wszelkiego rodzaju renciarstwo. Niech pani pisze.
 — Ale w czem? Niema papieru.
 — To też niech pani kupi zielony kajet na Place des Palmiers. Jest tam po lewej ręce taki sklep.