Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 02.djvu/197

kami. Teraz stoi skromnie w ciemnym zaułku muzeum.
 — Czeszę się, jak Cléo de Merode.
 — Cléo... Cóż za ordynarny wzór! Przecie ona tańczy ohydnie. Tyle, że się rozkłada i pokazuje swe brylanty. Nie masz rodziców?
 — Nie mam.
 — A dawno obrałaś sobie ten zawód?
 — Dawno.
 — I teraz oto... »jadasz popiół, jako chleb, a napój swój mieszasz ze łzami«...
 — Tak znowu źle nie jadam i nie pijam.
 — Bo pohańbienie pokruszyło twoje serce. Powiedz mi, — a umiesz czytać?
 — Och, jakiś społecznikarz, nawracacz, feminiściarz... Cóż to za nudy! I egzaminuje, jak na pensyi... Cóż to będzie? Umiem mówić, proszę pana miłosierdziarza, po francusku, byłam w Nicei i w Paryżu, na Korsyce i nie jednego hrabiego wodziłam za nosek...
 — Ja też od razu spostrzegłem, że ty jesteś... bagatela! Per Bacco! Powiedz...
 — Nie, już dosyć tej rozmowy!... Jestem zaangażowana...
 — A możebyś zamiast tych angażowań wolała zostać urzędniczką w biurze. Mnie się zdaje, że bardziejby to pasowało do twej osoby, niż to zajęcie dziewki publicznej.
 — Nie prosiłam pana o posadę, to niech mi pan od dziewek publicznych nie wymyśla.
 — Jać nie wymyślam, dziecko, tylko mówię otwartemi słowami. Pocóż mamy owijać rzeczy cuchnące