Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 02.djvu/291

 — Bo śmierdzisz trupem.
 — Jest! Kiedy nie za pieniądze, tylko z platonicznej miłości. Bo ja, wiesz, jestem chwilowo bez znaczniejszych zasobów waluty... Zawsze cię kochałem, a do dyaska, ciągle platonicznie! Weźże to pod uwagę... Tak wiecznie być nie może.
 — Wstąp do cyrku na Augusta.
 — Nawet teraz nie chcesz mię ocenić.
 — Nawet teraz.
 — A pamiętasz, chciałem się z tobą ożenić, co?
 — Pamiętam.
 — A pamiętasz, kochałem się w tobie jak uczeń. Podsłuchiwałem pode drzwiami, jakeś wychodziła z domu, żeby tylko usłyszeć głos twoich kroków, stuk drzwi, gdyś znikała na pół dnia.
 — A tak, jesteś pierwsze świństwo, które zobaczyłam w życiu...
 — Pomówmy o tamtych czasach!
 — Pudel Barnawskiej. Pan się pewno z nią kochasz, — he?
 — Nie lubię tych przycinków. Czyż nie można dyskutować bez brzydkich wyrazów?
 — Można, ale nie z tobą. A wiesz asan o tem, że jakeś to do mnie wybałuszał swe paskudne ślepia, że już wtedy...
 — Co wtedy?
 — A już wtedy, — che-che, — jakeś to pan u nas mieszkał, już wtedy puszczałam się tęgo. Nie umiałeś się do mnie zabrać.
 — Kłamiesz, szelmo! Kłamiesz najpodlej w świecie!
 — Doprawdy? Możesz sobie wierzyć, albo nie