Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 02.djvu/38

 — Jakie to szczęście słyszeć mowę ojczystą w ustach...
 — Dobrze, dobrze z mową ojczystą... Niech pan wiosłuje.
 Nowe rzuty wioseł tak zapalczywe, że łódź pomknęła, jak rumak wyścigowy. Gdy byli już dość daleko od brzegu, rzekła:
 — Pan studyuje w Genewie?
 — W Lozannie, pani...
 — Czy dawno?
 — Już czwarty rok.
 — Ach, tak...
 — A pani? jeżeli wolno zapytać...
 — Ja nie studyuję ani w Genewie, ani w Lozannie...
 — Jakże się cieszę! Typ naszej studentki...
 — Właśnie mam zamiar zapisać się na uniwersytet... Nie wiem tylko gdzie...
 — O, w Lozannie! Naturalnie, że tylko... Ja pani dam szczegółowe wskazówki.
 — Dziękuję panu. A czy kolonia polska w Genewie dosyć jest teraz duża?
 — Kolonia kobieca, jak zwykle, ogromna.
 — A mężczyzn, jak zwykle, mało?
 — Ledwie paru.
 — Zapewne wszyscy panowie, których widziałam tam, na górce, — to kompania genewska?
 — Tak jest. Zgadła pani. Niedawno było ich więcej, ale kolonia zmniejszyła się.
 — Ktoś, jak słyszałam, wyjechał.
 — Słyszała pani całą naszą rozmowę! To skandal... Muszę panią jak najsolenniej przeprosić we własnem i kolegów...