Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 02.djvu/40

mysły uszczęśliwienia świata, — bardzo oryginalne nawet... Pełno też dzikich marzeń, samodzielnych, do niczego niepodobnych planów.
 — I ów pan Niepołomski zdołał wydrzeć panom taki kąsek?
 — A widzi pani! I w dodatku, — nie wiem, jak on to zrobił. Bo czas był krótki. Ledwie przyjechał.
 — A czy ładna?
 — Niebrzydka, wcale sobie nawet... Choć mówić o tem w tem miejscu, wobec...
 — Jakże się to stało? Niech mi pan opowie, bo pasyami lubię takie historye. To wygląda, jak w romansie.
 — A czy tylko pani nie przybywa do nas również z jakiemi krociami?
 — Bardzo być może! Kto to wie? Ale nie o to przecież chodzi, skąd ja jestem i jaka, tylko o to, jakim sposobem odbywają się w Genewie maryaże. Kto jest ów świeży upieczony mąż? Mówi pan, że niedawno przyjechał? Jakże mu to było?
 — Łukasz Niepołomski.
 — Łukasz Niepołomski...
 — Przybył do nas z kraju... Ale co my, proszę pani, będziemy sobie psuć humory cudzymi mężami, albo, naprzykład, cudzemi żonami? Czy nie lepiej...
 — A nie, nie lepiej. Ja jestem systematyczna. Jeżeli pan wszystko systematycznie i grzecznie opowie, to...
 — To co, pani?
 — To później poprawimy nasze humory. Lubię ploteczki.