Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 02.djvu/58

gdzie tu możnaby kupić konia pod wierzch, ale siarczystego dzikusa. Żeby to, wie pan, rżał, kopał doły kopytem, żeby był pyszny, z grzywą wzburzoną, rozbestwiony, z pianą u pyska. — Musi być kary, kary jak noc, z aksamitną sierścią, z małym łebkiem. Oczy ma mieć koniecznie krwawe!...
 — To dla pani taki potwór? — spytał Szczerbic ciekawie.
 — Oczywiście.
 — Ależ gotów jestem wyszukać!
 — Nie prosiłam o wyszukiwanie. Prosiłam tylko o wskazówkę, dokąd się zwrócić.
 — Czyż pani da sobie radę z załatwieniem takiej sprawy? Przyślę pani człowieka, który wszystko...
 — Zastrzegam, że dziękuję nawet za radę, jeżeli pan chce wyświadczyć mi usługi. Nie potrzeba mi wcale człowieka«. Człowieka!
 — Ależ!
 — Nie mówmy już o tem. Pan długo jeszcze zostanie w tym Paryżu?
 — Nie wiem. Zdaje mi się, że wyjadę. A pani, jeśli wolno zapytać?
 — Zdaje mi się, że ja tu zostanę na stałe, — tu, lub gdzieś we Francyi. A może w Lozannie... Jeszcze nie zdecydowałam.
 — Doprawdy? A do Warszawy... już nie?...
 — Nie
 Szczerbic milczał przez czas dość długi. Nareszcie z wahaniem się zapytał:
 — Przepraszam bardzo za natarczywość, ale tak chciałbym wiedzieć?...