Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 02.djvu/59

 — Co takiego?
 — Wszak spotkała już pani pana Niepołomskiego!
 — Nie.
 — Dotąd nie! To dziwne.
 — Rzeczywiście dziwne.
 — Dziwne dlatego, że był u mnie w Paryżu niejaki pan Horst...
 — Horst? — zawołała w popłochu.
 — Horst. Jeden z tych wielkich fabrykantów, bogaczów. Spotykałem ich dawniej w towarzystwie. Teraz koło tego właśnie jakoś jest dziwnie kuso i cienko. Zdziwiłem się, gdy mnie zaszczycił swemi odwiedzinami, bo nigdy go nie estymowałem, a tu tembardziej, gdyż żyję na uboczu, w zupełnej ciszy...
 — Cóż on mówił?
 — Właśnie bardzo wiele mówił o pani.
 — O mnie?
 — Dopiero od niego dowiedziałem się, że to pani dobry znajomy. Rozpowiedział mi przedewszystkiem, że Niepołomski był w Warszawie...
 — Kiedy Niepołomski był w Warszawie?
 — Zaraz po naszym wyjeździe, w marcu.
 — Po naszym wyjeździe, w marcu... — powtórzyła cichym, struchlałym, jak gdyby rozsiekanym głosem.
 — Był u rodziców pani. Wtedy widział się z nim ów Horst i niech sobie pani wyobrazi mój gniew, nagadał Niepołomskiemu, że pani wyjechała no... ze mną jako... Pojmuje pani, co ten człowiek...
 — Pojmuję.
 — Wówczas Niepołomski, podobno, wpadł w straszną pasyę, rzucił się na niego. Zrobiła się burda. Za-