Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 02.djvu/60

raz następnego dnia Niepołomski znikł z Warszawy i już go tam więcej nie widziano.
 — Ach, więc... to... tak... — suchy szloch — śmiech. — I już go więcej nie widziano...
 — Ów pan Horst wybrał się wówczas do Paryża, — mówił Szczerbic z szyderstwem, — żeby się osobiście i naocznie przekonać, czy prawdę powiedział Niepołomskiemu. Śledził mię, widać, długo, aż wreszcie strapiony przyszedł z zapytaniem o panią. Twierdzi, że działa w imieniu rodziców. Nie umiałem mu nic powiedzieć, odkąd pani zniknęła mi z oczu w Nicei, a plotek nie powtórzyłem.
 Ewa szła teraz w zamyśleniu. Głowa jej była podniesiona, niemal zadarta do góry. Oślepłe oczy z dołu patrzyły na szczyty drzew. Usta się uśmiechały cudacko. Zachichotała głośno, obrzydliwie i tak niemiło, że Szczerbic aż się nieco odsunął.
 — Wracając do konia... — paplała pośpiesznie, — pan mi pomoże! Przyśle pan takiego draba, który wskaże, gdzie to należy pójść...
 — A dokąd mam przysłać?
 — Dokąd? Hm! Place de la Nation 12. Trzecie piętro. A więc Łukasz Niepołomski był na naszem trzeciem piętrze, w mieszkaniu, w Warszawie?
 — Tak mówił Horst.
 — A Horst gdzie jest teraz?
 — Wrócił już zapewne do Warszawy.
 — Pan to napewno słyszał, że Niepołomski był w Warszawie, u nas w mieszkaniu?
 — Tak, pani, słyszałem, — cicho rzekł Szczerbic.
 — Niepołomski był w naszem mieszkaniu w War-