Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 02.djvu/62

 — Mówię o tem, że i tak wszystko jest w porządku. O to tylko chodzi, czy rzeczywiście tak było.
 Bo skoro tak było, to o cóż się kłócić, spierać?
 — Czy pani wróci teraz do siebie?
 — Ja? A tak, oczywiście.
 — Możebym mógł odwieźć panią do domu? Pani tak pobladła...
 — Nie, nie, nie! Och, nie! Teraz nie chcę być w domu, w pokoju, w mieszkaniu! Teraz za nic, za nic nie chcę być w mieszkaniu! Troszeczkę się przejdę. Tak tu przyjemnie... Tyle mi pan naopowiadał! Ten Horst poczciwina... On tam mieszka u nas. I pan taki poczciwy! Widzi pan, przypomniałam sobie swój własny pokoik, tam u nas... Mój ojciec jest bardzo stary. Bezsilny, rozdeptany, stary człowiek. Tacy ludzie, jak mój ojciec... Nietzsche mówi, że są tacy, którzy istnieją tylko gwoli służbie i pożytkowi ogólnemu i tylko po to istnieć powinni... Mój ojciec... I dopiero ten Niepołomski tam przyjechał! Nareszcie przyjechał. A tu mnie niema! I wtedy ten Horst poczciwina...
 — Żałuję, żem to wszystko pani powtórzył...
 — Och, nie! Wyświadczył mi pan wielką, wielką łaskę. Bo widzi pan, teraz się wykryła najważniejsza tajemnica. Teraz przynajmniej wiadomo, że Łukasz Niepołomski jest w porządku. Przynajmniej on jest w porządku! A oto tylko chodzi. Widzi pan: on zawsze był, jest i będzie w porządku!
 Oczy jej zabłysły straszliwie, gdy szepnęła:
 — Tylko ja jestem niezupełnie w porządku. Cha-cha!
 W blizkości, a na uboczu od szlaku powozów