Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 02.djvu/63

była ławka między wielkiemi drzewami. Tam usiedli. Ewa końcem parasolki rysowała na piasku jakieś ogromne znaki. Pisząc je, pochylała się całem ciałem.
 — Zdawało mi się przed chwilą, — rzekła w zamyśleniu, a jakoś bardzo poważnie, — że jesteśmy w Łazienkach. Tak niedawno!
 — Pani jeszcze pamięta to zdarzenie?
 — Pamiętam. Ja mam dobrą pamięć. Właśnie przyszło mi na myśl jedno pytanie. Ale to zresztą...
 — Co, co?
 — Na to nie można poprostu dać odpowiedzi.
 — Ja dam odpowiedź na każde pani pytanie!
 — Nie, na to dać nie można.
 — Niech pani spróbuje!
 — Chciałabym dowiedzieć się bardzo prostej rzeczy: czy pan wcale nie wiedział o tem, że dajmy na to... Ale to darmo pytać...
 — Dlaczegóż... darmo pytać!
 Uśmiech zapamiętały i drapieżny na jej ustach przemknął.
 — Bo ja i tak panu nie uwierzę...
 — Ale o co chodzi? Proszę!
 — Czy pan wcale nie wiedział, że Łukasz Niepołomski ma przyjechać do Warszawy zaraz wówczas, w lutym, w marcu? Czy pan tego nie wiedział, gdy pan ze mną dobrotliwie rozmawiał w Łazienkach.
 — Czy ja tego... Nie, nie wiedziałem? Daję na to moje nieskalane słowo honoru.
 — A drugie pytanie...
 — Odpowiedzi mojej również pani nie uwierzy.
 — No, cóż tam... ja... Drugie pytanie: czy pan