Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 02.djvu/66

 Szczerbic szedł obok w milczeniu. Gdy byli w głębi drzew i naokoło nie było widać nikogo, nieśmiało, trwożnie, prawie z rozpaczą usiłował pochwycić jej rękę. Wyrwała tę rękę natychmiast i zwróciła na niego piekielne, iście czartowskie oczy.
 — Jeżeli pan ośmieli się... raz jeszcze 1
 Patrzyła mu prosto w oczy zezem odpychającym. Szczególniejsza przyjemność, rozrastająca się do rozmiarów radości, szerzyła się w niej, gdy widziała, jak jego gładkie, starannie wygolone, a w owej chwili ponsowe policzki drgają od ściskania szczęk, drgają boleśnie i wściekle, drgają raz wraz. Szukała w głowie sposobu, jakby postąpić, żeby te szczęki zaciskały się coraz szybciej i coraz szczelniej... Poszła znowu naprzód, jakby wcale nie wiedziała o tem, że on obok, nieco z tyłu idzie. Gdy zaczął mówić, zatrzymała się i zwróciła na niego bezlitosne oczy.
 — Cóż pani chce zrobić ze sobą? Znowu odejść? Znowu gdzieś uciec?
 — Zrobię, co zechcę.
 — Nie, nie!
 — Cóż pana to obchodzi, co ja ze sobą zrobię?
 — Jużem mówił... Jużem... tam w Nicei...
 — Ach... na górę?! Cha-cha...
 — Nie, nie! Tylko nie odchodź! Na samą myśl, że znowu znikniesz, — szaleństwo! Teraz cię zobaczyłem i pomyślałem, że Bóg mi cię zesłał.
 — O, tak, Bóg panu sprzyja w zamiarach.
 — Myślałem, że pojechałaś do Paryża, więc się tu przywlokłem. Ten Horst powiedział mi, że cię niema w Warszawie. Co chcesz, żebym zrobił? Powiedz! Nie-