Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 02.djvu/67

połomski nikczemnie cię zdradził... Słuchaj... ożenił się z inną...
 — Przedewszystkiem — ja nie jestem wcale dla pana jakaś ty...
 — Jesteś dla mnie! Nie będę mówił inaczej... No, w tej chwili... Powiedz, co mam zrobić, żebyś mię nie opuściła. Zażądaj czego tylko chcesz.
 — Jestem wolna. Staraj się pan o moją rękę. Kto wie?
 Szczerbic zachłysnął się.
 — No — i jakże? — nastawała.
 — Dobrze, dobrze, doskonale! Ale jedno pytanie...
 — Tysiąc pytań!
 — Czy mogłabyś pokochać mię tak, jak Niepołomskiego? Odpowiedz! Mówisz zawsze prawdę, więc odpowiedz!
 — Tego nie wiem.
 — Tak, nie możesz powiedzieć, że mię kochasz. Chciałabyś sprzedać mi się za najwyższą cenę. Dobrze, — ja kupuję. Ale oddaj mi swoją miłość. Przysięgnij, że o nim zapomnisz.
 — Nie zapomnę o nim nigdy, nigdy, przenigdy! I niech pan już do mnie nie mówi, bo pójdę!... Jeżeli pan ma zamiar jeszcze o tem...
 — Muszę o tem mówić! Nie zapomnę nigdy twoich oczu, gdy przyszedłem do owej nory żydowskiej... tam w mieście, gdzieś mieszkała. Twoje oczy wówczas! Oczy, patrzące z nieba. Oczy zabite. Taka miłość, jak twoja wtedy, gdym wspomniał o Niepołomskim.
 — Niech pan już przestanie...
 — Pomyśl, czy nie lepiej...