Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 02.djvu/79

 — Zostanę. Tak, zostanę w Warszawie przez zimę. Zresztą... na wsi.
 — Dziwnie się pan pokierował w tym roku: lato w Paryżu, jesień w Warszawie... Któż to widział?
 — Rzeczywiście. Może w przyszłości poprawię się.
 — Trzeba koniecznie.
 Uśmiechnął się blado i z prawdziwie arystokratycznym wdziękiem ukłonił.
 — Pani tu zostaje?
 — Zostaję.
 — Cóż mam uczynić w Warszawie?
 — Gdyby to panu nie przyczyniło zbyt wielkiego kłopotu... Ale tylko w tym wypadku! Po pierwsze, — czy ojciec mój zdrów? Czy ma zajęcie? Co robi? Wszystko o ojcu.
 — Rozumiem.
 — Możeby można jakimś sposobem — i o matce. Ale nie od ojca... Może w ostateczności... Choć — nie, nie!
 — Oczywiście, że nie od Horsta.
 — Niech pan za żadną cenę nie mówi Horstowi, gdzie ja jestem i co ze sobą robię. Owszem, gdyby go można jakimś sposobem wyprowadzić w pole...
 — Dobrze. Nie będę się z nim widział, ale to zrobię. Obmyślę.
 — Najważniejsza rzecz, to żeby mi pan przysłał adres ojca dokładny, ale biurowy. Chcę do niego pisywać.
 — Tak.
 — Wszelkie o nim szczegóły byłyby dla mnie poprostu, poprostu...