Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 02.djvu/82

 — Tak, teraz napisać!
 — Chyba nie tutaj?
 — Dlaczego?
 — Jakże to tutaj układać?
 — A gdzież?
 — Niech pani pójdzie do mnie... — rzekł z prostotą.
 Uśmiechnęła się łagodnie. Patrzył na nią spokojnym, wyjaśnionym wzrokiem. Widział za czarną wualką błękitne jej oczy i przecudowną półbarwę lic. Usta różane, włosy pozłocistemi pasmami spływały ze skroni. Była w owej chwili piękna, jak widzenie anielskie. Uczucie radości i rozpaczliwej tęsknoty, uczucie goszczące w duszy, uczucie z lat, kiedy jej jeszcze nie widział, gdy stał przed pewnym obrazem w starej pinakotece, czy w muzeum Brera... Jestże to Mary Ruthwen, żona van Dyck’a, czy widzenie dziewicy Leonarda da Vinci?
 — Daje pan słowo?
 — Już dałem słowo, że napiszę.
 — Nie! Inne słowo.
 — Daję... — tchnął przez łzy.
 — Dobrze. Pójdę.
 Jeszcze raz westchnął z głębi piersi, a raczej chwycił piersiami powietrze. Straszna radość, opanowana wszystką siłą ciała, przeniknęła po jej twarzy. Zapłacił natychmiast za kieliszek wina. Wyszli.
 Wiatr miotał co chwila sukniami i dużym, w tyle głowy związanym, wualem Ewy. Szła, lekko, chyżo, z niewymownym wdziękiem. Lekkomyślność i wesołość malowały się na jej twarzy. Szczerbic raz jeden pod-