Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 02.djvu/85

syi, oddychać szybko i że on to spostrzeże. Że wszystkich sił tłumiła rumieniec, który palił się i rwał na twarz z głębi ciała.
 — Jakże napiszemy nasz cyrograf? — rzekł wesoło.
 — Nie wiem, jak się to pisze... — mruknęła półsmutnie. — Widzi pan, chciałabym jeszcze kiedykolwiek być w Warszawie.
 — Chce pani, żebym dał słowo, że nie zająknę się przed nikim o tamtej smutnej chwili? Czy tak? Że nawet w sądzie?
 — Ja nie wiem, czego chcieć... Bałam się pana.
 — I teraz jeszcze boi się pani?
 — I teraz jeszcze.
 — Przysięgam na Boga, na ten krzyż, na mego ojca, na pamięć matki, na mój honor, na tę moją prawą rękę, na moje nazwisko, że nigdy pani nie skrzywdzę!
 — Już pan raz przysięgał. Ja nie wiem zresztą, poco to robię. To jest z mej strony głupie i podłe!...
 — A teraz boi się pani jeszcze?
 — Nie. Już o tem nie mówmy!
 — Och, tak. O czem innem! Dobrze?
 — Dobrze.
 — A coby pani sprawiło przyjemność? Mój Boże, gdybym ja wiedział! To jest, właściwie, przecież wiem...
 — Pan gra?
 — Gram trochę... »sobie nie komu, swe nie cudze rzeczy...«
 — Proszę mi zagrać...
 — A jak znudzę?