Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 02.djvu/93

 — Nie mów do mnie... — odrzekła, usuwając ręce i zakrywając niemi twarz.
 — Niepodobna przepołowić duszy i niepodobna przepołowić ciała. Wy to jednak potraficie. Potraficie oddawać się jednemu, a innego kochać. Och, Boże!
 Nie spostrzegła, kiedy obok niej ukląkł. Nie broniła mu, kiedy odjął jej ręce z twarzy i otoczył sobie niemi szyję. Skłoniła głowę i o jego skroń oparła czoło. Patrzyła mu w oczy cichemi oczyma. Głęboka ich objęła zaduma. Minęły długie chwile. Zaczęła mówić cicho i z duszy:
 — A mógłbyś dla mnie być bratem? Mógłbyś? Byłbyś dla mnie braciszek Siżyś... Mówiłabym ci wszystko, może tak samo, jakem niegdyś mówiła Łukaszowi. Tylko... żebyś... tego nie chciał...
 — Ale usta, raz jeden usta! Twoje usteczka maleńkie, twoje usteczka różane!
 — Nie mogę.
 Niepostrzeżenie, szybko, nim się spostrzegł, sposobem podstępnym ujęła jego rękę i przycisnęła ją do ust z szeptem:
 — Niech pan będzie dobry!
 — Jemu oddałabyś się natychmiast, gdyby się tylko zjawił... Prawda?
 — Tak.
 — I jego kochasz, tak oto opierając czoło o moje czoło?
 — Tak. Ale chciałabym ci powiedzieć o śmierci. Cobyś myślał? Mnie się wydaje, że bywają wypadki, kiedy śmierć nie jest oparta na błędzie myślowym. Wydaje mi się, że może być konsekwentnym i mo-