Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 02.djvu/97

 — Dans le veritable amourc’ est l’âme, qui enveloppe le corps. Mówi ten Nietzsche, że jest to najbardziej wstydliwe słowo. Może ono ogarnie nas i ciebie odkupi!
 Nagle wstał z klęczek i w obłąkaniu krzyknął:
 — Ewo! A gdzie ty byłaś, dokąd pojechałaś z Nicei?
 Parsknęła opryskliwie:
 — Byłam na Korsyce.
 — Z kim?
 — Z poetą Jaśniachem.
 — Czy byłaś jego kochanką?
 — Nie.
 — Czy mówisz prawdę?
 — Mówię, co mi się podoba.
 — A powiedz to jedno, wyznaj przed moją duszą, czy całowałaś jego usta, czy jego usta? — żebrał, wpijając się w nią oczami.
 — Nie całowałam go w usta.
 — Wspomniałaś mi niegdyś, że mogę starać się o twoją rękę. Ja dowiedziałem się o twojej wyprawie. Portyer z hotelu Suisse powiedział mi, dokąd pojechałaś. Byłem tam. Mieszkałaś z tym człowiekiem.
 — Mieszkałam obok niego. Pokoje nasze były obok...
 Oczy jej zaszły mgłą. Usta jakoś przedziwnie drgnęły. W tem drgnieniu ust, miłość Szczerbica zawisła, jak w pętlicy, i konała. Ewa mówiła, patrząc w próżnię z pogardą:
 — Ta wasza rozpusta! Wszystkobyście zrobili dla tej rozpusty! Dla tej krótkiej, potwornej chwili