Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 02.djvu/99

otwarłaby drzwi do tamtego pokoju. Ty tam śpisz, prawda? Bądź szlachcicem!
 Namyślała się przez chwilę głęboko, wkońcu rzekła:
 — Powiedz... przebaczasz mi wszystko?
 — Wszystko!
 — I ja tobie. Już pójdę.
 Wstała. Podawszy mu prędko rękę, wysunęła się za portyerę. Poszedł za nią. Narzucił na ramiona palto i sprowadził ją za rękę ze schodów. Na ulicy przywołał fiakra i pomógł wsiąść do powozu. W ostatniej chwili, kiedy podawała mu dłoń na pożegnanie, zapytał:
 — Czy bardzo znudziłaś się u mnie?
 — O nie!
 — A czy przyjdziesz jeszcze?
 — Przyjdę, przyjdę z pewnością.
 — Kiedy przyjdziesz, siostro?
 — Choćby jutro.
 — O tej samej godzinie?
 — O tej samej.
 Wsunął się na sekundę do powozu i szukał w ciemności jej ust z cichym, głuchym szlochem. Odchyliła go dobrotliwie a silnie. Ścisnęła mu rękę. Gdy zeskoczył i gdy karetka się potoczyła, przez mgnienie oka doznawała jakby przetrącenia i paraliżu duszy. Miała wiedzenie żywe o tem, co musi być w chwili śmierci. Ujrzała w ciemnościach duszy swej uśmiech Łukasza, uśmiech ówczesny, gdy coś jej żywo mówił, o czemś przekonywał, a przekonawszy, zbliżał się na palcach i zamykał usta pocałunkiem. W jednem teraz