Strona:PL Stefan Żeromski - Ludzie bezdomni 01.djvu/024

 — Nie pamiętam, proszę pani, ale to tak łatwo się dowiedzieć. Stacya główna mieści się tuż obok Luwru. Jeżeli panie pozwolą...
 — O! czyliż śmiałybyśmy pana trudzić...
 — Ale dowie się pan, co to szkodzi, moja babciu. Pan tutejszy, paryżanin... — deklamowała panna Wanda, odrobinę parodyując ton mowy Judyma.
 Tomasz, kłaniając się, odszedł i, zadowolony jakby mu się przytrafiło coś niesłychanie pomyślnego, biegł pędem ku stacyi tramwajowej na Quai du Louvre, W mgnieniu oka wyszukał konduktora, wbił sobie w głowę wszystkie godziny, oraz minuty i wracał, prostując się co chwila i poprawiając krawat... Kiedy zawiadamiał te panie o terminie odjazdu i udzielał im wskazówek, jak się kierować w Wersalu, panna Wanda wypaliła:
 — A więc jedziemy do Wersalu. Bagatela! Do samego Wersalu... Jedziemy tramwajem jakimś tam, — a pan z nami.
 Zanim Judym zdołał zebrać myśli, dodała:
 — Już babcia orzekła, że malgré tout może pan jechać...
 — Wanda! — z rozpaczą prawie zgrzytnęła pani Niewadzka, rumieniąc się jak dziewczątko. Po chwili zwróciła się do Judyma i usiłowała wywołać przyjazny uśmiech na drżące jeszcze wargi:
 — Widzi pan co to za dyabeł czubaty, choć już dopomina się o długą suknię...
 — Czy istotnie pozwoliłyby panie towarzyszyć sobie do Wersalu?
 — Nie śmiałabym prosić pana, bo to może