Strona:PL Stefan Żeromski - Ludzie bezdomni 01.djvu/051

 — Jest ta w tej fabryce.
 — U Milera?
 — Gdzie zaś! W żelaznej, ale przy stalowni.
 — Przy stalowni! — zdziwił się Judym.
 — A w stalowni.
 — Dlaczegóż to?
 — Przerzucił się. Mówi, że woli. No i łatwiej mu będzie... te... Ale to Tomciu winien, nie kto inny... — rzekła obojętnie, prostując fałdy spódnicy.
 — Ja winien jestem, że się Wiktor przerzucił?
 — Że się przerzuca, to temu Tomciu winien. Jak był głupim drągalem, to robił, co wlazło. Wziął-że Tomciu kłaść mu w głowę mądrości i teraz mu się odechciało roboty. Zabrał się do nieswoich rzeczy. Książki czyta. A jakże... To uczony człowiek! — uśmiechnęła się szyderczo, pokazując białe zęby.
 Judym słuchał obojętnie. Później zapytał:
 — Dużo zarabia?
 — Nie, nie dużo. Ona musiała stanąć do roboty, bo przyszła bieda.
 — Gdzież ona?
 — W fabryce cygar. Rozchodzą się rano, a ja muszę dzieci pilnować, strawę gotować, dom cały obrządzić. Gdzież Tomciu będzie mieszkał, niby na stałe? Tutaj, czy gdzie we świecie? — zapytała z udaną obojętnością.
 — Jeszcze nie wiem, dopierom wrócił.
 Rozmowa się urwała. Judym patrzał z pod oka na skrawek asfaltu zabłąkany w tem miejscu i leżący tam wśród brył kamiennych, jak gdyby wskutek czyjegoś roztargnienia, na drzewko, wyrastające wprost z asfal-