Strona:PL Stefan Żeromski - Ludzie bezdomni 01.djvu/065

wyżył! — uśmiechnął się z niedowierzaniem i odrobiną ironii.
 — Tak ci się to zdaje.
 — Pewnie, że mi się zdaje. Co ja mogię wiedzieć?
 Judym zauważył to »mogię« i wnet go poczęło drażnić. Znowu szli, milcząc. Ulice były prawie puste. Kiedy niekiedy jechał wóz z jarzynami, albo pieczywem. Nadzwyczajnie hałasując, przemknęła się dorożka, wioząca niewyspaną osobę z jakiegoś wczesnego pociągu. O ściany kamienic rozbijał się łoskot kroków ludzi, idących do pracy z blaszankami w ręku.
 W pewnej chwili wyminął braci stary żyd, dźwigający na plecach w ogromnym koszu dwa wielkie połcie mięsa. Stróże na całej długości ulic rozbijali miotłami suchy kurz i brud wczorajszy.
 — Mówiła mi ciotka, że przerzuciłeś się znowu... — zaczął doktór.
 — A tak. Pożarłem się z Raczkiem, tam z jednym majstrem. Niech go tam zresztą jasności!...
 — O co?
 — A o co? Ścierpieć my się nie mogli i dość. Mówi, ja nie na robociarza, że w kamaszkach, w żakiecie chodzę, w krawacie... To, mówi, nie tego... A jemu psiąkrwi co do moich kamaszków! Idę do roboty, jak każdy inny facet w takiej, o, koszuli i w takich portkach...
 — Pewnie, ale poco się drzeć o byle co?
 — E, byle co! My ta wiedzieli, o co się drzemy... — rzekł Wiktor, spluwając. — On mi się tylko czepiał, drań, ja wiem. Bo co mu do mnie!