Strona:PL Stefan Żeromski - Ludzie bezdomni 01.djvu/119

wszy wiadomość, że jest u siebie, weszła do gabinetu.
 — Pacyentka, jak mi Bóg miły!... — jął myśleć doktór Tomasz i doznał ciepłego uczucia na samą myśl o pierwszym rublu, zapracowanym we własnym apartamencie.
 Dama wśród ukłonów obustronnych zajęła miejsce i rozejrzała się po umeblowaniu.
 — Pani dobrodziejka jest cierpiąca? — zapytał doktór.
 — O, tak, panie konsyliarzu... Od lat, od całego szeregu lat...
 — I jakież to cierpienie?
 — Gdybyż to jedno! Cały szereg chorób, które inną osobę, mniej wytrzymałą, dawnoby wpędziły do grobu.
 — Ale główna, zasadnicza?
 — Czy ja wiem, panie konsyliarzu. Zapewne wątroba...
 — Wątroba... Otóż...
 — Bo to jakaś duszność, bezsenność, kaszel, bóle...
 — Więc są bóle? I to w tej okolicy?
 — Ach, jakie bóle! Język ludzki wyrazić tego nie jest w stanie!
 — Bóle... rozdzierające, uczucie rozdzierania, nieprawdaż?
 — Tak, bywa i to. Nieraz budzę się rano, to jest, podnoszę się rano, przepędziwszy noc bezsenną, i jestem tak upadająca...
 — Proszę pani, apetyt?
 — Ale któżby na to wszystko zwracał uwagę,