Strona:PL Stefan Żeromski - Ludzie bezdomni 01.djvu/127

telu i spokojnie oczekiwał kataklizmów, mających nastąpić. Minęły zaledwie dwa kwadranse, gdy dzwonek mocno szarpnięty zadrżał jakby ze strachu i począł krzyczeć na starą o roztwieranie drzwi co rychlej. Wszedł do mieszkania i zapytał o Judyma pan nizkiego wzrostu w zniszczonych bobrach. Gdy doktór Tomasz wybiegł na jego spotkanie, usłyszał oczekiwane nazwisko:
 — Węglichowski.
 Był to człowiek lat pięćdziesięciu kilku, nizki, bodaj za mały, chudy, kościsty. Należał do rasy jędrnych, zdrowych, zwinnych staruszków, którzy prawie nie zmieniają się w ciągu piętnastu, dwudziestu lat, od czasu, gdy posiwieli. Twarz miał przyjemną, o rysach regularnych, ze skórą rumianą, koloru wypieczonego chleba. Z natury krótka, kędzierzawa broda, bieluteńka jak mleko i takież wąsy zdobiły ją harmonijnie i dopełniały mile barwę twarzy, nadając obliczu wyraz szczególnego wdzięku. Mimowoli witało się tę głowę myślą: jaki to przystojny, jaki ładny staruszek! Włosy na jego skroniach, zupełnie tak samo białe, jak broda, srebrzyły się dokoła łysiny. Nadewszystko uderzały oczy. Właśnie uderzały. Czarne, jak tarki, błyskotliwe, mieniły się od postrzeżeń, znamionując rozum, a raczej spryt pierwszorzędny. Dr. Węglichowski ubrany był w skromne, czarne suknie, które na nim dziwnie dobrze leżały. Jego zwykły, stojący kołnierzyk, czarny, nie modny krawat, były w harmonijnej zgodzie z całą postacią, a jednocześnie wskazywały na dbałość o siebie, daleką od elegancyi, na czyściuchowstwo, które stało się przywarą, nałogiem, prawem.