Strona:PL Stefan Żeromski - Ludzie bezdomni 01.djvu/169

 — To ja do ciebie, łajdaku, jak do rodzonego siostrzeńca, z pieszczotami, a ty mię będziesz kuł po łbie! Va-t’en!
 To mówiąc, zrzucił ptaka na ziemię i zaczął go okładać prętem, aż pierze leciało. Sokół rozpuścił skrzydła i na piechotę z wrzaskiem uciekł wgłąb mieszkania, do którego drzwi zostały zatrzaśnięte.
 Judym otwarł te ciężkie podwoje i wszedł ostrożnie do wnętrza. Składało się ono z dużej, sklepionej sieni o kamiennej posadzce, tudzież z dwu izb mieszkalnych. Z przedsionkiem sąsiadowało pomieszczenie na kaloryfer, gdzie właśnie sokół znosił w tej chwili tak bardzo zasłużoną karę. Dawały się stamtąd słyszeć jego zuchwałe wrzaski. Judym wkroczył do izby na lewo i zaraz w progu szepnął:
 — Twardowski! Jak mi Bóg miły, Twardowski...
 W istocie mieszkanie to przypominało do złudzenia lokal mistrza. Mury tu były ogromnie grube, okna zakratowane, sufity sklepione. W pobliżu okna stały warsztaty gospodarcze i krzesło z wysokiem oparciem, skórą obite. W głębi było szerokie, drewniane, starożytne łoże z baldachimem, opartym na słupkach misternie rzeźbionych. W kątach leżały stosy żelastwa, rzemieni, klepek. Na ścianach wisiały owe sławne obrazy, o których Judym tyle już słyszał.
 Gdy Krzywosąd po egzekucyi przyszedł wreszcie do izby, zajął się gościem z żywością. Posadził go w fotelu, co na Judyma wywarło taki urok, jakby go zanurzono w wannie, i puścił się w dyskurs uprzejmy. Gdy rozmowa zeszła na Cisy, Krzywosąd wyrażał się o całej instytucyi z taką samą niedbałością, jaka ce-