Strona:PL Stefan Żeromski - Ludzie bezdomni 02.djvu/017

który posiadał »pewien kapitalik«, wszakże w tym czasie pozbawioną jakiegokolwiek funduszu. Pani Wajsmanowa przyjęła miejsce dozorczyni szpitala z pensyą 400 rubli, (którą rzecz prosta, z »cichej kasy« pod najtajemniejszym sekretem wypłacał z pedantyczną regularnością za pośrednictwem Judyma M. Les), — z mieszkaniem, światłem, opałem, co wszystko znowu wzięło na siebie dominium.
 Trzecim faktem fundamentalnego znaczenia było zaopatrzenie chorych kurujących się — w żywność. Tu Judym postępował, jak Machiawel. Działał na plenipotenta-materyalistę zapomocą nastawionych kuracyuszek, dopuszczał się względem niego nizkiego pochlebstwa, kusił go obietnicami, wreszcie wydał go w ręce trzech panien z pałacu i uzyskał swoje. Plenipotent zgodził się dostarczać szpitalowi jak rok długi określoną ilość kartofli, mąki, kaszy, mleka, masła, warzyw, owoców etc. i podpisał własnoręcznie cyrograf, chytrze ułożony przez Judyma. Zakład leczniczy nie był w stanie odmówić swej pomocy w pewnej zresztą mierze. Wreszcie proboszcz, dostawca mięsa do zakładu i dworu, bogatsi łyczkowie z miasteczka, zniewoleni przez proboszcza i doktora obowiązali się dawać szpitalowi potrzebne materyały spożywcze w naturze.
 Tak tedy już w połowie lata szpital był ożywiony i pełen zdechlactwa. Kaszlano tam, stękano, sapano, — aż się doktorskie serce radowało. W ogródku wygrzewały się na słońcu stare, uschnięte babska, zgniłe dzieci, dygocące w potach malaryi, rozmaite »głupie« żydki i wszelkie inne ptaki niebieskie, co ani sieją