Strona:PL Stefan Żeromski - Ludzie bezdomni 02.djvu/038

zaproponowanych przez Judyma. Korzystając z grzeczności, których mu wobec rewizorów nie szczędził ani dyrektor, ani Krzywosąd, asystent wyraził Węglichowskiemu na uboczu prośbę, ażeby mu pozwolono być obecnym na tej radzie. Dr. Węglichowski, skręcając według zwyczaju papierosa, wlepił w niego swe przenikające oczy i spytał otwarcie:
 — Dlaczego kolega chcesz być na tem posiedzeniu?
 — Chcę panom przedstawić mój projekt podniesienia zdrowotności w Cisach.
 — Podniesienia zdrowotności w Cisach... Pięknie. Ale przecie my tu wszyscy myślimy, jak możemy, o tej samej sprawie. Twoje uwagi są cenne, ani wątpię, ale czyżbyś kolega miał powiedzieć jeszcze coś nadto, więcej, niż wiemy wszyscy, naprzykład taki Chobrzański, ci panowie z komisyi, których słyszałeś mówiących ze znawstwem, no, wreszcie ja?
 — Chciałem istotnie powiedzieć coś odmiennego. Może to jest niewłaściwa myśl... Panowie osądzą. Chciałbym jasno to wyłożyć i poddać do rozważenia.
 — Czy znajdujesz kolega, — mówił Węglichowski powolnie i uśmiechając się leciuchno, — że my źle coś, w kierunku przeciwzdrowotnym broimy?
 — Bynajmniej... To jest, ja się tak zapatruję, że wilgotność jest zbyt wielka w Cisach.
 — Czy aby w niej znowu nie znajdziesz twojej sławnej malaryi? Tej, co to w lecie?
 Mówił to ze śmiechem niby dobrotliwym, to też Judym nie mógł wytrzymać i powiedział:
 — Zdaje się, niestety, że ominąć jej nikt nie potrafi.