Strona:PL Stefan Żeromski - Ludzie bezdomni 02.djvu/042

 — Osuszać... — śmiał się Krzywosąd.
 — Mnie się wydaje, że może pan doktór Judym ma racyę, — rzekł jeden z członków komisyi. — Ktoś w rzeczy samej skarżył się przedemną na wilgoć w Cisach, na dziwne zimno, jakie tu panuje po zachodzie słońca. Na polach okolicznych, mówiła ta osoba, jeszcze ciepło, jeszcze żar idzie z ziemi, a nad stawami już tak chłodno, że kaszel drapie w gardle. Ja nie znam się na tem, ale skoro doktór Judym potwierdza... Nawet moja żona...
 — Ach, z tymi młodymi lekarzami! — zawołał napół żartobliwie doktór Węglichowski. — Zdaje im się, że gdzie oni postawią nogę, tam z pewnością leży Ameryka, którą, rozumie się, należy co tchu odkryć. Przecie ja tu, moi panowie, siedzę zimą i latem, znam ten zakład i życzę mu dobrze... Jak sądzicie, czy mu życzę dobrze? Otóż tedy — cóż mi zależy na tem, żeby istniał jakiś kanał, który wilgoć wytwarza... gdyby ją wytwarzał. Ale ja ręczę, że to są fikcye, szukanie w całem dziury. Kanał jest potrzebny tak samo, jak most, jak staw, jak droga, więc go trzymamy. Okaże się, że jest szkodliwy — to go zniesiemy, ale dla fantazyi rozpoczynać jakieś prace i rzucać w to kilkaset rubli, pieniędzy nie naszych przecie, pieniędzy, które żadnego dochodu nie dadzą, które będą zmarnowane...
 — Należy w takim razie zrobić tylko małą poprawkę w ogłoszeniach, w opisach Cisów. Nie należy twierdzić, że tu leczą, przypuśćmy febry uparte, choroby dróg oddechowych, bo tego tutaj spodziewać się nikt nie może.