Strona:PL Stefan Żeromski - Ludzie bezdomni 02.djvu/062

 — Ach, panie doktorze! Cóż za rola moja w tej całej sprawie.
 — Rola pani?
 — Byłam jej nauczycielką, mentorką, niby powiernicą. Ja domyślałam się, ja nawet wiedziałam o tej miłości. Nie cierpiałam tego pana i, widać dlatego, sądziłam, że cały afekt minie. Teraz każdy może powiedzieć, że to zapewne mój wpływ. Każdy może to powiedzieć i, niestety, będzie nawet miał słuszność. Ja często rozmawiałam z Natalką o tem, że są w małżeństwie bez miłości rzeczy potworne, które mnie przejmują wzgardą, że nie powinna, że nie powinna nigdy w życiu... Któż mógł przewidzieć, że ona tak to zrozumie!
 — Niech się pani uspokoi. Na pannę Natalię tego rodzaju dyskusye małe wywarły wrażenie. To była natura samodzielna, śmiała, bezwzględna.
 — O, tak, bezwzględna. W liście do babki, który wiozę, zaznaczyła wyraźnie, że majątek swój, osobisty, odziedziczony po matce, podniesie w całości, gdyż, jako pełnoletnia ma do tego prawo. Tak napisała do tej babuni... »Jako pełnoletnia«...
 — Czy to duży majątek?
 — Podobno bardzo znaczny.
 — Będzie miał pan Karbowski przez czas pewien co puszczać.
 Panna Joanna stanęła, jakby sobie coś przypomniała. Rzuciła na Judyma oczami, pełnemi blasku i jakby chytrości.
 — Ale ja mówię to wszystko i ani mi na myśl nie przyjdzie, jaką to panu musi sprawiać przykrość...