Strona:PL Stefan Żeromski - Ludzie bezdomni 02.djvu/083

oka. Wargi jej szeptały czułe nazwy, słodkie, prostackie, półludowe spieszczenia, a cała dusza oddychała błogosławieniem tych dziwnych, prześlicznych postaci.
 — Żeby cię tak wiecznie chciał twój mąż, jak teraz!... — szeptała. — Żebyś mu była zawsze luba... Żeby się w tobie kochał do samej śmierci... Żebyście mieli śliczne, duże, zdrowe, mądre dzieci... Żebyś je bez bólu wielkiego rodziła... Żebyś nad nimi po nocach łez dużo nie wylewała...
 Bukiet róż trzymała przyciśnięty do ust i poiła się jego zapachem. Wąchała perfumy z lubością i czcią dla jasnej pani. Ta woń podniecała jej wdzięczność i zamieniła ją na tęskny zachwyt. Każdy ruch pani Natalii Judymowa chłonęła oczyma, śledziła jej postać i widziała ją w źrenicach wtedy nawet, gdy pociąg ruszał z miejsca i biegł wśród wzgórz ozłoconych zachodem słońca.
 W nocy, w Amsteten państwo Karbowscy rozstali się ze swą protegowaną. Zanim wszakże to nastąpiło, konduktor pociągu, dążącego w stronę Innsbrucku zajął się nią w sposób tak niesłychanie gorliwy, że ta furya pieczołowitości świadczyła o memento co najmniej pięcioguldenowem. Podróżująca familia ulokowana została w osobnym przedziałku, na klucz zamykanym.
 Judymowa do takiego stopnia była znużona, że przez całą noc nie mogła zmrużyć oka.
 Leżała na twardej ławce i wytężonym wzrokiem patrzyła w szybę okienną.
 Noc była widna, księżycowa. Rozległy horyzont nad ranem zasłoniły góry. Grzbiety ich z początku