Strona:PL Stefan Żeromski - Ludzie bezdomni 02.djvu/092

głośniej, nie wolno ci w kachni trzymać wiązki drzewa, palić ognia, jak wiatr wieje, nie wolno chlusnąć naftą dla podpalenia w piecu, bo zaraz dwadzieścia pięć franciszków kary, — dyabli wiedzą co tu wolno...
 Szwajcar tymczasem wciąż do nich gadał. Judym wytłomaczył żonie, że on się tak dopytuje, po co te dzieci zrobiły mu taką krzywdę, żeby zniszczyć dojrzewającą gałąź winną. Kto ich tego nauczył, żeby takimi łotrami być już w dzieciństwie. Sprawa została odłożona do późniejszego czasu, gdyż sam Judym nie rozumiał dobrze, co tamten gada. Wiedział tylko, że z tego mieszkania stanowczo go wyleją i że drugiego w mieście bezwarunkowo nie znajdzie. To go wprawiało we wściekłość. Przeklinał hajbów na czem świat stoi, wymyślał im po polsku i po szwajcarsku.
 Wreszcie rzekł do żony:
 — Ja ci otwarcie powiem, że ja tu nie myślę siedzieć.
 — Gdzie?
 — A tu.
 — Cóż ty znowu gadasz?
 — Ja rznę do Ameryki.
 — Wiktor!
 — To jest niewola, nie kraj! Zarabiam tu wprawdzie więcej niż w Warszawie, ale wiesz ty, ile przy Bessemerze płacą w Ameryce? Pisał mi Wąsikiewicz detalicznie. To jest dopiero pieniądz.
 — Cóż ty mówisz, cóż ty mówisz... — mamrotała. — To my już do dom nigdy...
 — Do Warszawy? Masz ci! Jakże ja mam wracać? Zgłupiałaś? A zresztą po jakie sto tysięcy dyabłów?