Strona:PL Stefan Żeromski - Ludzie bezdomni 02.djvu/096

niebiosach, które, jak mówi Biblia, są sprawą palców bożych, przemieniły się w święte misteryum. Były tajemnicą niedocieczoną, do której dusza jak do skończonej formy swojego szczęścia w tęsknocie wzdychała.
 O zmierzchu panna Joanna częstokroć przychodziła do parku z jedyną teraz uczennicą swoją, panną Wandą. Tam przypadkowo spotykały doktora Tomasza. Chodzili we trójkę w ciemnych alejach, rozmawiając o rzeczach obojętnych, naukowych, artystycznych, społecznych.
 Był w tem szczególny urok, że prawie nie widywali swych twarzy, ani oczu. Tylko ciemne postacie, ciemne osoby, ciemne istoty, jakby same dusze... Tylko z dźwięku głosu mogli poznawać wzajemnie upragnione marzenia. Czasami, z rzadka spotykali się w towarzystwie i wówczas, gdy usta tak samo, jak w parku wymawiały obojętne frazesy, oczy prowadziły inną rozmowę, pełną zapytań, odpowiedzi, próśb, wyznań i obietnic, rozmowę stokroć wymowniejszą, niż słowna.
 Judym był jakby szalony na samą myśl, że zobaczy swoją »narzeczoną«. Tak ją mianował w myślach, chociaż nigdy jeszcze nie wyjawił jej ani swojej miłości, ani prośby o rękę. A gdy mógł widzieć te oczy, w których uśmiechał się z rozkoszą, cudowny wdzięk miłości, zdawało mu się, że krew zaczyna wypływać z jego serca, że słodka śmierć na podobieństwo fali oceanu, otacza go i niesie do stóp tego zjawienia. Radość i słodycz tych obcowań była tak niezrównana, że nawet wszelkie żądze cielesne tłumiła.
 Judym nie pragnął panny Joasi, jako kobiety, nigdy z niej w marzeniu nie zdzierał szat dziewiczych.