Strona:PL Stefan Żeromski - Ludzie bezdomni 02.djvu/100

 — Mój organizm?
 — ...Pod wpływem forsownego wysiłku ulega na czas pewien wyczerpaniu... Może byłoby dobrze, gdyby się pani przemogła i jakie dwa, a nawet trzy razy w tygodniu bez zmęczenia, rzecz prosta, jeździła na tej siwce.
 — Tak pan myśli?
 — Naprawdę. Pani musi prześlicznie wyglądać na koniu...
 Powiedział to zdanie bez chwili namysłu i faktycznie bez wiadomości, jaki sens mają te słowa.
 — A to dopiero terapia! — rzekła panna Joanna, nie patrząc na niego. Złoty uśmieszek, najpiękniejszy z uśmiechów, otoczył jej twarz jakby blaskiem słonecznym. Brwi i wargi drgnęły wesoło. Judym przez chwilę daremnie czekał, że usta powiedzą wyraz skrzydlaty który chował się w tym prześlicznym uśmiechu. Nikły rumieniec, jak zorza płynął po jej policzkach.
 — Proszę pana, — mówiła, rumieniąc się coraz bardziej, — pan jeździł czasami tramwajem na Chłodną, czy na Waliców?
 — Jeździłem... Rozumie się... A dlaczego się pani pyta?
 — Tak się tylko pytam. Kilka razy widziałam pana idącego w tamtę stronę. Był pan wówczas troszkę inny, nie taki, jak teraz. Może zresztą w cylindrze tak się pan wydawał. To było ze trzy lata temu, a może nawet więcej.
 — Dlaczego pani zwróciła wtedy na mnie uwagę?
 — Nie wiem, dlaczego.
 — Za to ja wiem dobrze.