Strona:PL Stefan Żeromski - Ludzie bezdomni 02.djvu/111

 Rzekł wreszcie, pasując się ze sobą, żeby ani jeden dreszcz muskułu nie zdradzał wzruszenia:
 — Co to panowie robią tutaj? Czy można zapytać?
 — Jak kolega widzi... — rzekł dyrektor, troszkę blady.
 — Tak, widzieć widzę, ale wyznaję, że nie rozumiem.
 — Wozić teraz nie można, więc Krzywosąd wymywa staw wodą.
 — A... wymywa staw...
 Dyrektor umilkł. Po chwili zapytał tonem zimnym i zdradzającym gniew:
 — Panu się to nie podoba?
 — Mnie? Owszem. Dlaczegóż miałoby mi się nie podobać? Jako motyw do rodzinnego pejzażu...
 — Jako motyw do rodzinnego...
 — Jest to zasada dobrego gospodarstwa, żeby zużytkować każdy środek na korzyść przedsięwzięcia. Skoro mam... — mówił Krzywosąd.
 Judym, z ostentacyą nie słuchając tego, co mówił administrator, powtórzył z naciskiem, zwrócony tylko do dyrektora:
 — Jako motyw do rodzinnego pejzażu. Przekonałem się, że to, co częstokroć zowiemy rolą zakładu w historyi okolicy, przypisywanie mu jakiegoś społecznego, czy higienicznego znaczenia jest tylko rodzimą blagą, efektem, reklamą, obliczoną na głupotę histeryczek. Dla mnie tedy jest to widok taki sam, jak każdy inny.
 — Nie lubię tych pańskich lekcyj! Jestem człowiek stary...