Strona:PL Stefan Żeromski - Ludzie bezdomni 02.djvu/128

 — Nie zupełnie.
 — Pochlebiam sobie, że jednak można wytrzymać?
 — Właśnie wyjechałem stamtąd.
 — Na długo?
 — Na zawsze.
 — Voilà! Na zawsze... Nie lubię tego wyrazu: na zawsze... Czyżby warunki rzeczowe?
 — Powiem wam, Korzecki, otwarcie: jestem bardzo rozklekotany. Do tego stopnia, że mi mówić trudno. Nie gniewajcie się z łaski swojej.
 — Już to zauważyłem i przepraszam. Dobrze przynajmniej, że człowiek gada otwarcie. Znam się na tem i pierzcham, jak senne marzenie. Tylko jedno maleńkie słóweczko: dokąd jedziecie? Może wam trzeba pieniędzy, albo czegoś w rodzaju pomocy?
 — Nie, nie! Jadę, zdaje się do Warszawy.
 W tej chwili, gdy to mówił usłyszał gdzieś niedaleko, w pobliżu siebie głos Joasi. Serce ścisnęło się w nim i oczy zaszkliły, jakby z nich życie uciekło.
 — Powiem parę frazesów... — rzekł Korzecki, — i odejdę. Czy można?
 — Ależ mówcie.
 — Otóż tak: jedź dobrodziej ze mną do Zagłębia. Na krótko, czy na długo — to wasza rzecz. Odpocznie ciało, odpocznie duch, rzucicie okiem...
 — Nie, nie! Ja nie mogę nigdzie jechać.
 — Powiem nawet więcej: w jednem przedsiębiorstwie jest tam teraz wakujące miejsce lekarza. Moglibyście ubiegać się o nie. Zresztą — to później.
 — Ja do Warszawy... — mruknął Judym, sam nie wiedząc, dlaczego odrzuca tę propozycyę. Mierziła