Strona:PL Stefan Żeromski - Ludzie bezdomni 02.djvu/129

go przedewszystkiem niezbędność rozmowy z Korzeckim. Tamten, jakby zgadując jego myśli, mówił:
 — Ja nie będę z wami ani gadał, ani się o nic rozpytywał. No?
 — Nie, nie.
 — Gdzież chcecie stanąć w Warszawie? W hotelu? Gdy człowiek jest zmęczony i ma z nerwami...
 — Ja wcale z żadnymi nerwami nic nie mam do roboty! Jeszcze ja będę chorował na nerwy, na te jakieś głupie nerwy! Znosić nie mogę tego szafowania nerwowością...
 Korzeckiemu z lekka rozszerzyły się powieki i mały uśmieszek przemknął się wskroś twarzy. Wnet znikł i jego miejsce zajął wyraz niezwykły na tem obliczu: głęboki szacunek i uwaga. Judym spojrzał na swego towarzysza i doznał ulgi. Wistocie: dokądże pojedzie? Będzie się błąkał w ulicach Warszawy, tłumiąc w sobie drgawki nienawiści i tęsknoty?
 — Ależ ja wam zrobię piekło swoją osobą... — mówił głosem daleko mniej szorstkim.
 — Pojedziemy w oddzielnych przedziałach, nawet wagonach, jeśli o to chodzi. Dadzą wam pokój do spania i także będziecie mogli wcale mię nie widywać.
 — Cóż znowu?
 — Nic znowu. Ja wiem, co mówię. Zresztą ja mam w tem pewne wyrachowanie.
 — Co za wyrachowanie?
 — Takie jedno.
 — Ależ przecie ja już bilet kupiłem do Warszawy.
 — No więc cóż z tego? Zaraz pójdę i kupię