Strona:PL Stefan Żeromski - Ludzie bezdomni 02.djvu/140

tego apartamentu? — zapytał, zrzucając swój kostyum wykwintny.
 — Będzie tu ładniej, gdy przyjdzie gospodyni... — rzekł Judym, aby tylko coś powiedzieć.
 Korzecki roześmiał się głośno, zanadto głośno, z chichotem, który niemile raził. Wnet jednak umilkł i hałaśliwie począł myć się, chlustać wodą na głowę, parskać i fukać.
 Gdy później wycierał twarz ostrym ręcznikiem, mówił:
 — Wygłosiliście rzecz okropną. Gospodyni... cha... cha... Gospodyni! Co za wyraz!
 — Dlaczegóż okropną? Jesteście może o rok, o dwa starsi ode mnie.
 — Ale cóż to starość ma do tego? Tu nie chodzi o starość, ani o młodość.
 — Więc o cóż?
 — Ba! — o cóż...
 — Chcecie to wam znajdę pannę.
 — Ja sobie już sam znalazłem.
 Oczy jego zabłysły złowrogim, srebrnym blaskiem i nieruchomo patrzyły w Judyma. Po kolacyi siedzieli naprzeciwko siebie w milczeniu. Judym, aczkolwiek znużony, nie miał chęci spać, owszem rad był rozmowie.
 — Pragnąłbym, — mówił z cicha Korzecki, — żebyście tu osiedli na »Sykstusie«, notabene z czysto egoistycznych pobudek.
 — A cóż wam ze mnie przyjść może?
 — Bagatela! Przecie i teraz ściągnąłem was nie dlaczego innego, tylko dlatego, żebym sam coś na tem zyskał.