Strona:PL Stefan Żeromski - Ludzie bezdomni 02.djvu/166

dźwigać przyłbicę z żelaza. Nastroszone i w górę zadarte wąsy pasowałyby do niej także bardzo. Nos prosty, oczy duże, srogie pod krzaczastemi brwiami znamionowały krew szlachecką, silnie pulsującą w żyłach. Delikatność obejścia, miękkie ruchy zdawały się być utrudniającymi dla tej figury potężnej. Niemniej — płaty szerokie świetnego kortu, obejmujące kadłub jej i nogi, sprawiały efekt odzieży przypadkowej i tymczasowo narzuconej.
 Korzecki, rozglądając się z szacunkiem po salonie, nachylił się w kierunku jego właściciela i szepnął:
 — Widzę coś nowego...
 — No, no?
 — Jakaś niewielka sztuczka, ale aż oczy bolą.
 — Ten zegar?...
 — To to!
 — Kupiłem go, — rzekł dyrektor z satysfakcyą ukrywaną dyskretnie, — w Monachium. Szczerze mówiąc, za bezcen.
 Po chwili dodał:
 — Za bezcen!
 Wstał wkrótce i ułatwił gościom zbliżenie się do zegara empire, stojącego pod kloszem na gzemsie konsoli. W istocie było to coś bardzo ładnego w skromności swych linii i naiwności płaszczyzn.
 — No a Uhde oprawiony? — żywo zapytał Korzecki.
 — A jakże, a jakże! — i powiem koledze — bajecznie. Chcecie może zobaczyć?
 — Ależ, jeśli łaska...
 — Proszę, proszę tędy.